nl
- NederlandsNederlands
- EnglishEnglish
Stof zijn we en tot stof zullen we wederkeren. Aan het einde van de negentiende eeuw worden een aantal individuen in de wereld geworpen. Ze verkrijgen zelfbewustzijn en ervaren de tragedie van hun bestaan. De eenzaamheid slaat toe en de liefde kan niet baten. Fabrieksarbeid moet een uitweg beiden: stalen wapeningskorven worden opgegraven en opgenomen in een productielijn. Het loon is echter karig en de onvrede slaat toe. Enkele glazen alcohol verhitten de gemoederen. De behoefte om de grenzen van het alledaagse te overschrijden, wordt alsmaar groter. Men wil zich aan het gevaar blootstellen, men wil heroïsch naar het uiterste van de mogelijkheden reiken en zo tot zelfrealisatie komen. Een waarzegster, de Sibille, voorspelt een slechte afloop. Zij wordt niet gehoord en allerhande theorieën prijzen oorlog aan als de enige uitweg. De propaganda klinkt luider en luider. Plots verruilt één iemand het woord voor de daad. De eerste boom wordt gerooid. De stalen wapeningskorven vallen om. Franz Ferdinand van Oostenrijk vindt de dood en de aftrap voor de oorlog is gegeven. Wat volgt is niets minder dan een industriële slachting.
MONU is een multimediaal oorlogsrequiem dat de ‘Groote Oorlog’ vanuit verschillende perspectieven belicht. Naast nationalisme en industrialisatie komt ook de vraag aan bod of creativiteit en vitaliteit noodzakelijkerwijze gelinkt zijn aan oorlogszuchtige gevoelens. Benjamien Lycke componeerde dit requiem voor groot koor, ensemble, orgel en solisten op een tekst van Mien Bogaert. De vorm en structuur van MONU enten zich op een eeuwenoud genre: de dodenmis of het requiem. Op scène vertellen zeven dansers, dialogerend met muziek, videoprojecties en enkele objecten, het verhaal van een individu dat leeft ten tijde van de Eerste Wereldoorlog. Opgaand in oorlogsretoriek en strevend naar heldendom, moet de liefde wijken. Het besef dat geen enkele oorlog dit waard is, komt veel te laat. De creatie van MONU vond plaats in het Concertgebouw Brugge op 22 april 2015, precies 100 jaar na de gasaanval op Ieper (geboekstaafd als de start van de chemische wapenvoering).
Muzikale leiding: David Anne
Regie en dramaturgie: Mien Bogaert
Gravische vormgeving, video en decor: Jason Slabbynck
Choreografie: Talitha De Decker
Kostuums: Nathalie Aerts
Sopraan: Louise Kuyvenhoven
Tenor: Denzil Delaere
Koren: Ars Vocalis en De Wijngaard
Organist: Mithra Van Eenhooge
Orkest: The Chamber Players
Dansers: Pieter Desmet, Lucas Devroe, Jolien Michielsen, Nora Monsecour, Shahkaar Mughal, Inda Samyn
Woensdag 22 april 2015, Concertgebouw Brugge (BE)
De Clerck, A. (2014). Maal deel uit van de herdenking aan de ‘Groote Oorlog’. eXit nr 240, pp.6.(NL)
Jocque, A (2015). Requiem voor de Groote Oorlog. eXit nr 244, pp.6.(NL)
Van Eeghem, K. (2015). Kurt Van Eeghem over MONU op Klara [Radio fragment]. Brussel, België: Klara.
Van Volcem, S (2014). “Multimediaal, maar toch toegankelijk. Krant van West-Vlaanderen, pp.34.(NL)
